
Af en toe schrijf ik in gedachten brieven aan mezelf of aan mijn kinderen. Vandaag denk ik na over mijn kinderen en hun toekomst, vooral over wat hun jeugd met hen zal doen als ze volwassen zijn en een relatie krijgen. Ik wilde altijd dat mijn kinderen zouden opgroeien met een mama en papa. Het was uiteraard nooit mijn intentie om alleenstaande moeder te zijn, laat staan dat het mijn keuze was om uiteindelijk geheel uit hun leven te worden verbannen.
Ik vraag me af wat voor invloed dit op hen heeft en op hun liefdesleven later. Hebben zij genoeg aan de situatie nu, waarin ze een papa en bonusmama hebben? Zien ze liefde? Begrijpen ze wat liefde is? Krijgen ze genoeg knuffels en kusjes zoals ze dat van mij kregen? Snappen ze dat mensen soms uit elkaar gaan? Hebben zij genoeg vertrouwen en zelfkennis om een gezonde relatie aan te gaan?
Ik wilde sterke, zelfstandige en liefdevolle vrouwen grootbrengen, maar het is uiteraard ook afhankelijk van de omgeving waarin ze nu opgroeien. Hoe dan ook, ik ben er voor hen, als ze mij ooit nodig hebben. Ik wil dat ze weten dat ze geliefd zijn, dat wij allemaal het beste voor hen willen, en soms niet helemaal beseffen welke grote invloed wij als ouders op hen hebben.
Lieve kleine meisjes van me, ik hou van jullie, en ik wil er als moeder voor jullie zijn. Dit was niet aan mij. Maar toch hoop ik dat jullie weten dat dit een extreem uitzonderlijke situatie is. Mocht je ooit bindingsangst ervaren of onzeker zijn over wie je bent, weet dat je alle liefde in de wereld waard bent en dat je het beste verdient!
Add comment
Comments